مي‌دونم يه شب مياي خاكو چراغون مي‌كني

شيشه عمر شبو مي‌شكني داغون مي‌كني

شنيدم وقتي بياي از آسمون گل مي‌ريزه

كوچه باغا رو پر از بيداي مجنون مي‌كني

شنيدم وقتي بياي غصه هامون تموم مي‌شه

قحطي گريه مي‌آد، خنده رو ارزون مي‌كني

آسمون به احترامت پا مي‌شه به اون نشون

كه تو سفره زمين خورشيد و مهمون مي‌كني

دلامون خيلي گرفته، شبامون خيلي سياس

مي‌دونم يه شب مي آي خاكو چراغون مي‌كني

.

.

ازمن گرفته داغت شبهاي گفتگو را

بي توسكوت پائيز ، بسته ره گلو را

آوا ز جويباران ، بي منتهاي اشگم

بنگر چگونه برده ، ازسيل آبرو را

گفتم به خود كه مهتاب‌، شايدبه شب نباشد

آويختم به هركوي ، فانوس جستجو را

ديم كه در سكوت ، ظلمت سراي اندوه

بگرفته نا اميدي ، دامان ارزو را

رفتي و با قيام ، رگبار سرخ شيون

بستم دهان شاد ، مرد ترانه گو را

من غمگنانه اينجا ، خاموش بي تو ماندم

تا كه سپيده بگرفت ؛ شام سياه مو را

در آخرين دقايق ، اي موج آرزومند

ازشط سينه بر گير ، كشتي آرزو را

آب زنيد راه را ، هين كه نگار ميرسد

مژده دهيد باغ را ، بوي بهار ميرسد

راه دهيد يار را ، آن مه ده چهار را

كز رخ نور بخش او ، نور نثار ميرسد

چاك شدست آسمان ، غلغله ايست درجهان

عنبرو مشگ مي دمد ، چونكه به يار ميرسد

رونق باغ ميرسد ، چشم و چراغ ميرسد

غم به كناره ميرود ، مه به كنار ميرسد

باغ سلام مي كند ، سرو قيام مي كند

سبزه پياده مي رود ، غنچه سوار ميرسد